ՈՍԿԵՏԱՌ ՄԱՐԳԱՐԻՏՆԵՐ (3)

by: © srg blog admin: 03:20pm
labels: Isahakyan, Poetry

---------------------------------------------

   «ՄԱՐԳԱՐԻՏՆԵՐ ՀԱՅ ՔՆԱՐԵՐԳՈՒԹՅԱՆ » շարքից 

ԱՎԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿՅԱՆ

(1875-1957)

 — Սի՛րտս երկինք է...

Ամեն արարած

Աստղ ունի այնտեղ—

Գահ ունի այնտեղ:

 — Սի՛րտս երկինք է...

Բո՛ւյր կուտա ծաղկին,

Սեր կուտա կույսին,

Կյանք կուտա անկյանք,

Չոր անապատին—

Ամայի սրտին...

— Սի՛րտս երկինք է...

Մեր Մեծերը

ՄԱՅՐԻԿԻՍ

Հայրենիքես հեռացել եմ,
Խեղճ պանդուխտ եմ , տուն չունիմ,
Ազիզ մորես բաժանվել եմ,
Տխուր-տրտում, քուն չունիմ:

Սարեն կուգաք, նախշուն հավքե՛ր,

Ա՜խ, իմ մորս տեսել չե՞ք.

Ծովեն կուգաք, մարմանդ հովե՜ր,

Ախր բարև բերել չե՞ք:

Հավք ու հովեր եկան կշտիս,

Անձեն դիպան ու անցան.

Պապակ-սրտիս, փափագ-սրտիս

Անխոս դիպան ու անցա՜ն:

Ա՜խ, քո տեսքին, անուշ լեզվին
Կարոտցել եմ, մայրի՛կ ջան.
Երնե՜կ, երնե՜կ, երազ լինիմ,
Թռնիմ մոտդ, մայրի՜կ ջան:

Երբ քունդ գա, լուռ գիշերով

Հոգիդ գրկեմ, համբույր տամ.

Սըրտիդ կպնիմ վառ կարոտով,

Լա՛մ ու խնդա՛մ, մայրի՜կ ջան...

* * *

Քու՛յր իմ նազելի, նայիր քո դիմաց՝
Վիրավոր, ավեր սիրտս եմ բացել.
Ա՜խ, նվիրական ինձ քո գիրկը բաց
Եվ գուրգուրիր ինձ, ես շա՜տ եմ լացել...
Քնքուշ ձեռներով աչերս սրբիր,
Մի՛ թող ինձ լալու — ես շա՜տ եմ լացել,
Ճակատիս մռայլ՝ մշուշը ցրիր,
Եվ գուրգուրիր ինձ, ես շա՜տ եմ լացել...

Շա՛տ եմ տանջվել այս աշխարհում,
Շա՛տ եմ լացել այս աշխարհում.
Այն աչքերը, որ չեն լացել,
Բան չեն տեսել այս աշխարհում:

* * *

Ապրած իմ կյանքից                 

Մի սուրբ երազի

Բուրմունքը մնաց

Սրտումս անմոռաց—

Այն որ՝ ջերմ լացի

Առանց տանջանքի,

Խորունկ սիրեցի

Առանց տենչանքի...

Միշտ զգում եմ ես, որ մի հեռավո՛ր,

Օտա՛ր աշխարհում ինձ պես վշտահար

Մի սիրտ է այրվում՝ անհայտ, մենավո՜ր

Եվ երազում է, թախծում ինձ համար:

Եվ թվում է ինձ, որ սուրբ համբույրով

Ես փայփայում եմ ձեռները նրա.

Եվ գուրգուրում եմ, գգվում կարոտով՝

Քնքուշ գլուխը իմ կրծքի վրա...

ՄՈՐ ՍԻՐՏԸ
(հայկական ավանդավեպ)

Կա հինավուրց մի զրույց,
Թե մի տղա,
Միամորիկ,
Սիրում էր մի աղջկա:

Աղջիկն ասավ և «Ինձ բնավ
Դու չես սիրում,
Թե չէ գնա՛,
Գնա՛ մորդ սի՛րտը բեր»:

Տղան մոլոր, գլխիկոր
Քայլ առավ,
Լացեց, լացեց,
Աղջկա մոտ ետ դառավ:

Երբ նա տեսավ, զայրացավ.
— Է՛լ չերևաս
Շեմքիս, ասավ,
Մինչև սիրտը չբերես:

Տղան գնաց և որսաց
Սարի այծյամ,
Սիրտը հանեց,
Բերեց տվեց աղջկան:

Երբ նա տեսավ, զայրացավ.
— Կորի՛ր աչքես,
Թե հարազատ
Մորդ սիրտը չբերես:

Տղան գնաց` մորն սպանեց,
Երբ վազ կտար
Սիրտը` ձեռքին,
Ոտքը սահեց, ընկավ վար:

Եվ սիրտը մոր ասավ տխուր,
Լացակումած.
— Վա՜յ, խեղճ տղաս,
Ոչ մի տեղդ չցավա՞ց...

* * *

Գիշերն եկավ, զով-հովն ընկավ,

Աստղունք լուսին ձայն տվին.

Լուսնյակն ելավ, մով-ծովն ընկավ,

Հավքերն ինձի ձայն տվին:

Ես վեր ելա ոգի առած՝

Զարկի սրտիս լարերին.

Սիրտս խնդաց, կուծքս թնդաց— 

Եվ լարերը խզվեցին...

— Միայն սիրո լարը մնաց

Սրտիս անհուն խորքերում.

Ու վառ սիրո երգը շողաց

Կյանքիս ամեն ծալքերում...

շարունակելի...