Жить

#Жить — это новый социальный проект, который призван помочь каждому, кто оказался в беде или потерял своих близких.

 Эта песня о надежде и вере. Песня, которая дает силы и вдохновляет. В проекте приняло участие 27 артистов. Он призван помочь всем, кто находится в сложной ситуации и переживает непростые моменты жизни. Авторы проекта напоминают нам о том, что никто не должен оставаться со своей проблемой один на один.

 Григорий Лепс, Полина Гагарина, Тимати, Мот, Гарик Сукачев, Владимир Кристовский, Валерий Сюткин, Ольга Кормухина, Хибла Герзмава, Ильдар Абдразаков, Сергей Галанин, Александр Ф. Скляр, Евгений Маргулис, Даниил Харитонов, Светлана Назаренко (Город 312), Виктория Дайнеко, Юлия Самойлова, Александр Маршал, Татьяна Ткачук (Моя Мишель), Сергей Мазаев, Николай Расторгуев, Данил Плужников, A'Studio, Алексей Белов, SMASH, Владимир Шахрин и многие другие - #ЖИТЬ

Муз. И.Матвиенко

Слова. В. Селезнёв И.Матвиенко, А.Шаганов, Д.Поллыева, Тимати

Следи за проектом #ЖИТЬ в интернете

source: # Жить YouTube channel

P.S. Мы тоже хотим напомнить каждому: что бы ни случилось, нужно жить и верить в завтрашний день!

Դոնդողը

 Լիլիթ Հայրապետյան

 Հոգին աճուրդի հանած դոնդողանման մարդի'կ, արդյոք դժվար չէ դողալով ապրել: Դժվար չէ արդյոք սեփական հոգուն քծնելով ապրել, սեփական կաշվից դուրս գալով ապրել, սեփական Եսը թղթադրամին համարժեք ապրել: Ի՞նչ է պետք մարդուն այս նենգ աշխարհում ու այս փուչ կյանքում՝ առանց դողալու, առանց սողալու, սեփական Եսը գնահատելով, հարգանք ու պատիվ վայելելով ճաշակել կյանքի սևն ու սպիտակը, նվագել կյանքի ստեղնաշարերով սեփական հոգու մեղեդին զուլալ: Կարծում եք դոնդողի կազմն ընդունելով դուք չե՞ք ճաշակի սև ստեղնաշարի ձայնակցումները: Կարծում եք սև ստեղնաշարի զուգերգերը վաղ անցյալում են ու ոչ մի դեպքում չե՞ն կարող դառնալ ներկա, ապագա: Կարծում եք միայն սպիտակ ստեղնաշարերի մեղեդինե՞րը պիտի այսուհետ ուղեկցեն կյանքում, քանի որ դոնդողի շապի՞կն եք հագել, քանի որ անվերջ կարող եք դողա՜լ, դողա՜լ, դողդողա՜լ և այդպես ապրել կամ գոյատևել: Ավա՜ղ, սխալվում եք...ոչ հավերժաբար դողալ կլինի, ոչ էլ այդ դողը կանխել կլինի... 
 Ի՞նչ է դոնդողը. ոսկրի փոշուց կազմված զանգված, որ եթե նույնիսկ խառնես նեխած ջրին, իր հատկությունը չի կորցնի բնավ: Միայն ճաշակելուց կհասկանաս, թե բնությունը քեզ ինչպես պատժեց...կամ գուցե չհասկանաս էլ... Չէ որ, խղճու'կ արարած, հոգիդ դարձրել ես հանրակացարան. ամեն մի որդնած ու փտած պտուղ դոնդողիդ մեջ տեղ ունի պատշաճ: Իսկ ի՞նչ է լինում այդ դոնդողի հետ. բորբոս է պատում կարճ ժամանակից ու սկսում նեխել: Բայց դե դոնդողը մնում է դոնդող. շարունակում է թեկուզ բորբոսնած, բայց դողդողալով նոր պտուղ փնտրել: Հոգ չէ, կարող են այդ պտուղները լինել նորելուկ, մատղաշ, անարատ: Գլխավորը սեփական հոգու հանրակացարանում նոր վարձակալ գտնելն է՝ թեկուզ ոչ կանխիկ, ապառիկ կարգով: Իսկ ապառիկի ժամկետի վերջում չվճարումը դոնդողի համար ոչինչ չի փոխում՝ մի երկու դող ավել է ապրում, բայց փոխարենը անմեղ պտուղն է ժամկետանց մնում, չի վերականգնվում... Դրանով դողդ չի մարի երբեք, ոչ էլ բորբոսդ կծածկվի, իսկ թե կարծում ես սեփական դողդ կընկալվի իբրև սրտի ջերմ թրթիռ, իմացիր հաստատ, որ սխալվում ես, քանզի դժվար չէ թրթիռը թռթռոցից տարբերելը: Թրթիռ է պետք կյանքում, ամեն բանում հոգի է պետք, հոգով է պետք, սրտով է պետք... ոչ թե այդպիսին ներկայացնելով, իսկ իրականում դոնդող լինելով: Սեփական փորով վրա հասնելով, ինչ-որ մի պտուղ հափշտակելով կազմել զանգված՝ իբր թե ամուր...բայց իրականում պտուղն այդ <համեղ> կամ էլ <քաղցրահյութ>, որ ճաշակված է շատերի կողմից, նաև՝ քո կողմից, ներսից կքանդի դոնդողի կազմը. ինչպես փոշի էր, փոշի կդարձնի, քանզի այլ պատիժ դոնդողի համար չի տվել Աստված: Ինչ էլ որ լինի,դոնդողին անգամ ստեղծում է Աստված ու նա անկասկած չի ուզի երբեք իր ստեղծածի կործանումը: Նա կհասկացնի իր մեթոդներով, նա պատահականություն կամ նախախնամություն կանվանի իր դեղատոմսը: Այո', դեղատոմսը. Շահադիտական ու նախանձախնդիր նկրտումներից հեռու մնալով՝ զուլալ ջրի մեջ լցնելով բնության տված անթիվ պտուղներից մեկը ազգային այգուց՝ քիմքին, հոգուն, մտքին հարազատը, պատրաստել սեփական հյութը մոգական, իսկ որպես քաղցր ավելացնել այն ջերմությունը, որ կճառագի երկուստեք հոգուց ի վերուստ տրված... ու խմել մինչև վերջին կաթիլը...հագենալ, վայելել, հավերժանալ...

© Լիլիթ Հայրապետյան 

10.10.2016թ., 2:29

կարդալ նաև: «Ինքնակոչ ընկեր»,  «Անհայտության ճանապարհին…», «Գյուղը» , «Հավերժության թիթեռը» , Իմ փոքրիկ Մոլորակը... 

Thoughts, written on paper, prophecies permeate the whole life ... Tatiana Glotova

Artworks the poetess

Under the heading "All the Arts interesting and not only ..." are some of the poems from different periods of creativity the poetess Tatiana Glotova (Dalila Parma)

Shades of red

Let me undress you...

Let me remove all layers of the distance,

Unconsciously revealed primal depth...

I wish to try all shades of red...

Tatiana Glotova 

(Dalila Parma)

I was waiting for you...
I was waiting for you
All these long lonely years,
I've been covered by sadness
With its hundreds of layers.

Every shadow of strangers
Tried to get my attention,
Every fiber of existance
Wished to hide my intention.

I've been stuck in my madness,
Desperated self-seeking,
I desired to get strength,
But extended my weakness.

I've become as a baby, -
Strange... Naive... Daffy notions,
I've become as free soul,
I've become pure emotions.

I was looking at faces,
Searching truth, but the fears.
I was waiting for you
Till I've found my appearance...

Philosophy of Love

Let's speak of Love without poems,
Without glance of classy words.
Let's speak of Love that comes from feelings,
And never comes from our thoughts.

Let's speak of Love with all its troubles,
All fears, worries and doubts.
Let's speak of Love...or let's remain in Silence
If all again a product of the Minds...

Madness

In all of my day dreams
I was looking for your images.
In all of my nightmares
I could not attract your eyes...

Desire of merging
Throws me into madness,
And love longing plunges me
Into my cruel despair...

I pray God has mercy
To let me reveal my emotions,
Allow me to catch you
At least for this once...

But dreaming concealedly, ashamed,
Of the sweetest devotion,
Creating infinite diversion,
To give and to get conceivable joy...

© Copyright: Dalila Parma, 2016
All Artwork published with the permission of the author. Full or partial use of materials without the permission of the author or "srg blog" s strictly prohibited. DO NOT: Any use of the information for commercial purposes without the permission of the author!

Мысли, записанные на бумаге, пророчествами пронизывают всю жизнь... Татьяна Глотова

Произведения поэтессы

 В рубрике «Все интересное исскусстве и не только...» представлены некоторые стихи разных периодов творчества поэтессы Татьяны Глотовой (Пармской)

Когда страдается – страдаешь,

А пишется – когда все позади.

Когда же любишь – понимаешь,

Что вовсе не нужны стихи. 

Татьяна Глотова 

(Пармская)

Вся наша жизнь - игра...

Вся наша жизнь - игра,
А мы в ней - лицедеи,
И надеваем маски по утрам,
И образы навязчиво лелеем.

Так разве это жизнь:
Извечно маяться в притворстве?
Придя домой играть на "бис"...
Я не играю так - увольте!

Не все так просто... Покоряюсь.
По вечерам ложусь я спать,
Как-будто чудо ожидаю...
С утра встаю, чтоб снова умирать.

 Я - Женщина
Я - Женщина. Во мне услада
И горечь всех мирских ночей.
Во мне одной сплелись прохлада,
Блеск звезд, священный жар свечей.
Я - Женщина, и этим боль я попираю
Всех мук, упавших на любимое чело,
И лаской щедро одаряю...
Я - Женщина. Мне это суждено...

Я - Женщина, дарованная Богом
В прощенье всех земных грехов
Тому, кому покажется свободой
Любовный круг моих оков.

Война полов
Как надоели эти войны!
Война полов - очередная чушь.
Неужто ль для того мы созданы на свете,
Чтоб истребителями быть чиих-то душ?

Но каждый день мы все равно воюем:
Мужчины с женщинами, те - против мужчин.
Как будто бы мы все чужие,
И не уступим в битве ни аршин.

Я вам кричу: "Остановитесь!"
Зачем нужна еще одна война?
Любовь ведь есть на этом свете!
Может быть кому-то и она нужна

Мы с тобою похожи

Мы с тобою похожи
Как две капли у моря,
Как банальные фразы
Разговорных клише.

Мы с тобою похожи -
Нахлебались мы горя...
Незабытые раны
Расползлись по душе.

Мы с тобою похожи
Словами, мечтами...
Мы с тобой словно пара
Как два сапога...

Только что-то не клеиться
Вдруг между нами,
В миражах исчезают
О любви письмена.

Мы с тобою похожи,
Мы равны полюсами:
Разбегаемся в стороны
Не успевши сойтись.

Мы с тобою похожи...
Но мы вместе как "минус",
А должны, по-идее,
Быть "полный плюс".

Продолжение следует

* Все произведения  опубликованы с согласия автора. Полное или частичное использование материалов без согласия автора или "srg blog"-а категорически запрещено. ЗАПРЕЩАЕТСЯ: Любое использование информации в коммерческих целях без согласия автора! Публикация стихов возможна, только с согласия- АВТОРА!!!